spadł z serca. Jak na dany znak Irina znów się rozkrzyczała. - Wyrośnie z tego, prawda, pani doktor? - dopytywał się Tony. - Oczywiście, że wyrośnie - zapewniła go lekarka. - Już niedługo. - Uśmiechnęła się do Iriny i wstała. - Najwyraźniej wasza córeczka ma dobry, silny charakter. - To super - rzekł Tony. - Niech się pan rozchmurzy, panie Patston. Na pewno pan przywyknie. Podbudowana zapewnieniami lekarki, Joannę zaczęła lepiej sobie radzić z krzykami Iriny. W końcu na tym właśnie polega macierzyństwo, to jego integralna część, coś, za czym tak długo tęskniła. - Nie zniosę tego dłużej - powiedział Tony dwa tygodnie po wizycie u doktor Mellor, wchodząc do dziecinnego pokoju. - Zaraz przestanie. - Joannę siedziała w bujanym fotelu, który podarowała jej matka, i kołysała małą. - Nie, Jo, ja mówię serio. Nie zniosę tych cholernych wrzasków ani sekundy dłużej. Podniosła na niego zaskoczony wzrok. - Spokojnie, Tony. - Po prostu łeb mi pęka. - Przyłożył dłonie do skroni, chodząc tam i z powrotem. - W życiu nie słyszałem, żeby jakiś dzieciak tak się wydzierał. To nie jest normalne. - Oczywiście, że ona jest normalna! - Joannę poczuła się w obowiązku bronić małej. - A jeśli dotąd nie słyszałeś, to dlatego, że nigdy nie mieszkałeś z niemowlakiem. - I chyba wolałbym, żeby tak zostało! - Tony wyszedł ciężkim krokiem z pokoju. To był zaledwie początek. Wycie Iriny, jak utrzymywał jej ojciec, świdrowało mu uszy i rozsadzało czaszkę, więc w miarę upływu czasu, gdy tylko dziecko zaczynało płakać, Tony zostawiał je całkowicie pod opieką Joannę. Jeśli działo się to w nocy, zatykał sobie uszy watą, naciągał po-duszkę na głowę i wysyłał żonę, by małą uciszyła. Wieczorami i w weekendy wychodził do ogrodu, do Paula albo, co gorsza, do pubu Pod Koroną i Kotwicą. - Nie możesz wychodzić za każdym razem, gdy dziecko zapłacze - upominała go Joannę. - Nie? Zobaczymy - odgryzał się i znikał. W pewien niedzielny poranek w końcu sierpnia Irina rozkrzyczała się w chwili, gdy jej matka ledwie zdążyła wejść do wanny. - Joanne! - ryknął z dołu Tony. Już miała wstać, ale po namyśle zmieniła zdanie i wyciągnęła się wygodnie, zamykając oczy. Może to błąd, że biegnie do dziecka na każdy krzyk, może